Rozdział Pierwszy

"Zatarte mosty, nieznane szlaki"

[muzyka]

Czas płynie z ogromną prędkością, a my nie jesteśmy w stanie go zatrzymać. Stoimy w miejscu, czasami stawiając niepewne kroki w tył lub przed siebie, lecz tak naprawdę jesteśmy tylko drobnym atomem w jednostce czasu. Dzieci stają się dorosłe, ludzie starsi – odchodzą, chwile przemijają, a zamiast nich rodzą się wspomnienia.

                Zdaje się, jakby to było wczoraj, kiedy mała Madison Campbell, ze strachem w oczach siedziała w przedziale Ekspresu Hogwart, aby pojechać w nieznane. Teraz jest już dużą dziewczyną, a nawet kobietą, a do szkoły magii pojedzie po raz szósty. Co może czekać ją w tym roku nauki? Każdy owocuje inaczej, przynosi nowe doświadczenia, pozwala w inny sposób rozwijać swoje życie. Jakich ważnych rzeczy Madison nauczy się w szkole na szóstym roku?

***

                Kiedy do pokoju na piętrze wpadły pierwsze promienie słońca, mała Salley od razu otworzyła swoje wielkie oczka. Podniosła ręce, przeciągając się i jak na prawdziwe dziecko przystało, od razu pobiegła obudzić resztę rodziny. Z niemałym trudem nacisnęła na klamkę, wybiegając na korytarz.

                - Madison, Madie wstawaj! – Dziewczynka z niezwykłą zwinnością, wyminęła meble i wazony, od razu biegnąc w stronę pokoju starszej siostry. Madison była niezwykle ważnym autorytetem w życiu Salley. Odkąd mały szkrab zaczął chodzić i mówić, starał się robić wszystko tak dobrze, jak Madie. Chociaż dziewczyna protestowała, próbując nauczyć małolatę swoich własnych sztuczek i nawyków, Salley i tak jadła to samo co Madison, miała ochotę na to co Madison, czytała to co Madison i tak dalej, i tak dalej… Jedyną nadzieją, dla nastolatki było to, że młodsza siostra najzwyczajniej w świecie z tego wyrośnie. 

                Drzwi załomotały, gdy dziewczynka uderzyła w nie z impetem. Chociaż waliła piąstkami, a później spokojnie pukała, nazywając siostrę „Kochaną Madką”, zamek nadal był zamknięty. Tymczasem, za drzwiami, na szerokim, drewnianym łóżku, pośród pokaźnej ilości poduszek i grubej kołdry, leżała Madison, z kwaśnym uśmiechem na ustach, przysłuchując się błaganiom siostry. „ Za chwilę jej się znudzi i pójdzie do mamy” – pomyślała, zakładając ręce za głowę. Pierwszy września nadszedł niezwykle prędko, a wakacje – w połowie spędzone u dziadków, w połowie w górach – minęły szybko i radośnie.

                - Madie, chodź na dół, śniadanie! – Chociaż drzwi były zamknięte, a kuchnia piętro niżej, dziewczyna dokładnie usłyszała wołanie matki. Dlaczego? Bo łączyła je magiczna więź… A tak naprawdę, w domu został założony system komunikacyjny, czyli tak zwany „rurociąg na rozmowy”. Magiczny wymysł ojca Madison, który w wolnych chwilach od pracy w księgarni, uwielbiał majsterkować. Oprócz tego, rodzina Campbell była całkowicie normalna i przystępna, a niemagiczni sąsiedzi darzyli ich ogromną sympatią. Pani Dorothy i pan Peter mieli cudowną zdolność przyciągania ludzi i zawierania przyjaźni, a ich dwie córki odznaczały się niezwykle dobrym wychowaniem i inteligencją. Ich niektóre zdolności (mała Salley zaczęła chodzić gdy miała dziewięć miesięcy!), którymi z radością chwalili się rodzice, miały swoje korzenie w magii, ale jak każdy, dumny rodzic, także i oni chcieli przedstawić swoje dzieci w najlepszym świetle.

                Zmęczona Madison zwlekła się z łóżka, podchodząc do komody. Zdjęła koszulę nocną, zakładając czystą bieliznę i rozczesując długie, brązowe włosy. Nie jeden raz mugolscy chłopcy z okolicy pytali o Madison, chcąc zabrać ją na niedzielną zabawę w świetlicy, jednak dziewczyna wolała ślęczeć nad księgami magii, niż na chwilę zapomnieć o tym „drugim świecie” i najzwyczajniej się pobawić. Odkąd sięgała pamięcią, w jej domu było magicznie. Mama zawsze wyczarowywała jej piękne kwiaty, a tato kilka razy przewiózł ją na miotle, zanim miała własną. Kiedy urodziła się Salley, cała rodzina z niecierpliwością czekała na pierwszą oznakę magii, która u Madison ujawniała się w trzecim roku życia. W jaki sposób? Dziewczynka, jadąc na małym rowerku na czterech kółkach, niefortunnie najechała na kamień, jednak od upadku uchroniła ją jakaś niewidzialna ręka. Do dziś, sąsiadka z naprzeciwka widzi w tym zdarzeniu cud, a z jej opowieści wynika, że Madison wywinęła sprawnego kozła, lądując na trawie. A więc w okolicy była istną akrobatką. Kiedy chodziła do szkoły dla mugoli – zanim dostała się do Hogwatu, była lubiana, jednak po jakimś czasie zasłynęła na lekcji przyrody, wychodząc jako jedyna cało, z małego wybuchu podczas doświadczenia – od tamtego czasu, dzieci zaczęły od niej stronić. To wcale nie dotknęło Madison, w żaden sposób. Miała więcej czasu dla siebie, a zabierane ukradkiem z domu książki o magii mogła czytać do woli, bo przecież i tak nikt nie chce zbliżyć się do „dziwnej dziewczyny z przedmieścia”.

                Madie była niezwykłą nastolatką, nie tylko ze względu na swoje zdolności, ale też ze względu na osobowość. Chociaż była wzorową dziewczyną, kochała swoją rodzinę i zachowywała się przyzwoicie na spotkaniach towarzyskich, w jej drobnym ciele, siedziała ogromna dusza, w której rósł bunt. Nie lubiła nosić sukienek, wolała wąskie spodnie, które powoli wypierały modę na suknie. Nie uważała za konieczność malowanie się i przesadną prezencję, wolała po prostu wyszorować ciało i zapleść warkocz. A kiedy szła do Hogwartu, czuła się dopiero jak w swoim świecie. Tam, większość czasu spędzało się w wygodnym mundurku, składającym się ze spódniczki, białej koszuli i marynarki z herbem domu, natomiast popołudniami, większość dziewcząt również nosiła luźne spodnie, czasami zmieniając je ze spódniczkami – ani śladu tak ubóstwianych przez mugolki sukienek. Ponadto, w szkole, Madison mogła bez przeszkód dowiadywać się jeszcze więcej o świecie magii, czytając książki, rozmawiając z uczniami i słuchając wykładów profesorów.

                Dziewczyna bardzo cieszyła się na wyjazd do Hogwartu, chociaż i tu, w Northampton, czuła się świetnie. Jej ulubionym zajęciem było chodzenie nad Nene i dokarmianie łabędzi. A kiedy nudziło ją przebywanie nad rzeką, ruszała w drogę deptakiem w środku miasta, obserwując mugoli i wtapiając się w tłum. Bardzo kochała swoją rodzinę, poświęcając im dużo czasu, a gdy już była w Hogwarcie, wysyłała mnóstwo listów, ze szczegółowym opisem zajęć i nastroju.

                - Hogwart, czekaj na mnie – szepnęła dziewczyna, wciskając przez głowę bluzeczkę z falbanami. Na nogi wsunęła czarne spodnie, a na stopy – brązowe sandały. Jeszcze tylko zaplotła warkocza ze swoich długich włosów i już mogła zejść na śniadanie. Pociągnęła za sobą ogromny kufer z przypiętą na wierzchu miotłą, otwierając drzwi. Ruszyła wąskim korytarzem, mijając sypialnię rodziców i otwarty na oścież pokój Salley. Dziewczyna zajrzała do pomieszczenia, szukając śladu małej siostry. W środku panował względy porządek, chociaż tu i tam walały się zabawki, lalki i bajki o czarodziejach.

                - Miałaś uważać na ten egzemplarz Baśnii Barda Beedle'a! – krzyknęła oburzona Madison, podnosząc podartą książeczkę dla dzieci. Na okładce widniał rękopis pana Petera: „Dla kochanej córeczki, Madison, z okazji czwartych urodzin.”  Zabrała pod pachę zniszczoną lekturę, mknąc korytarzem w stronę schodów. Górne piętro kończyły drzwi do łazienki, a na środku znajdowały się schody na dolne piętro, szerokie, klasyczne, z białą poręczą. Dziewczyna postawiła ciężki kufer na szczycie, sama schodząc na dół. W lewej ręce, ze złością ściskała zepsutą książeczkę, w której nie tylko mieściły się baśnie, ale i wspomnienia. Zawsze, kiedy na dworze szalała burza, a mała Madison piszczała ze strachu, pani Dorothy czytała jej baśnie o czarodziejach, przy których dziewczynka zasypiała jak potulny baranek.

                - Salley zepsuła moją książeczkę. – Madison uniosła wysoko skrawki, aby wszyscy domownicy mogli je zobaczyć. Położyła je delikatnie na stół, rzucając małej siostrze gniewne spojrzenie.

                - Salley, tyle razy cię prosiłam dziecko, uważaj na książki, są delikatne - powiedziała mama, spoglądając wymownie na starszą córkę ze słowami wypisanymi w oczach: „Zadowolona?”. Machnęła delikatnie różdżką, a okładka okryła kartki – książka znów wyglądała tak jak przedtem.

    Pan Campbell siedział przy stole, ukryty za Prorokiem Codziennym, popijając swoją ulubioną, indyjską herbatę. Był to bardzo spokojny i stanowczy człowiek, przy czym kochał swoje córki, całym sercem. Gdyby trzeba było określić wygląda pana Petera, z pewnością większość osób, powiedziałaby tylko: typowy anglik. Zawsze schludnie ubrany, jasne, krótkie włosy, zaczesywał do tyłu, a jego twarz emanowała powagą. Tylko, kiedy był w domu, tryskała radością i wigorem, a jego piękne, błękitne oczy, śmiały się, kiedy spędzał czas z rodziną. Jedną z cech, po których łatwo było poznać pana Campbella, był przydługi płaszczyk i bardzo duże uszy. Na nosie mężczyzny zawsze widniały okulary, o czarnych oprawkach i cienkich szkiełkach, które dodawały mu lat i poważnego wyglądu.   

                - Jak samopoczucie przed szkołą, Madison? – zapytał, zginając gazetę, gdy małżonka postawiła przed nim talerz z bekonem. Mała Salley, przyglądała się tacie, kiedy ten pochłaniał mięso. Młodsza siostra, była niezwykle podobna do ojca. Wiecznie obcinane na krótko włosy były jasne i proste, nie takie jak u Madison i pani Dorothy – ciemne i zwichrzone. Pulchna twarzyczka, usiana piegami, była tak podobna do twarzy ojca, aż chciałoby się rzec – bliźniaki. Do tego mały, zadarty nosek – po mamie, błękitne oczka po tacie i oczywiście dość duże uszy. Mała dziewczynka dalej przyglądała się ojcu, siorbiąc mleko z płatkami owsianymi, natomiast Madie zajadała naleśniki z polewą.

                - Na pewno będę tęsknić za pysznymi naleśnikami mamy – powiedziała, z buzią pełną przysmaku. Spojrzała na kobietę, która uśmiechnęła się kącikiem ust, stając za starszą córką. Położyła swoje zgrabne dłonie na jej ramionach, po raz kolejny żegnając ją na tak długo.

                - Nie martwcie się, jak zwykle będę pisać często, obiecuję. – Kiedy tylko naleśniki zniknęły z talerza, Madison wstała, całując matkę w różowy policzek. Przytuliła się mocno do kobiety, chcąc zapamiętać ten gest przez tych kilka miesięcy. Mała Salley, wstała z dziecięcego krzesełka, wciskając się pomiędzy matkę i siostrę, na co cała rodzina roześmiała się serdecznie.

***

                Kiedy wszyscy byli już gotowi, cała rodzina wskoczyła do kominka, aby wylądować u dziadków w Londynie. Stamtąd wyruszyli samochodem rodziców pana Campbell na stację King’s Cross, a gdy zegary wskazywały dziesięć minut przed jedenastą, cała rodzina szczęśliwie wylądowała na platformie 9 i ¾. Madison włożyła już swoje bagaże, teraz już ostatni raz żegnała się z najbliższymi.

                - Tylko pisz, często i długo! – powiedziała pani Campbell, ściskając córkę ze łzami w oczach. Wiedziała, że jak zawsze, będzie jej ciężko bez kochanej córki.

                - Obiecuję. Kocham Cię – odszeptała Madison, całując matkę w policzek. Jeszcze raz uściskała ojca, słuchając przestrogi o prawidłowym zachowaniu i jego stałej korespondencji z profesorem Kettleburn. Mała Salley spojrzała na starszą siostrę zaszklonymi, błękitnymi oczkami. W sercu Madison zagrał smutek, a w jej ciemnych oczach, zaiskrzyły się łzy.

                - Też chcę jechać – szepnęła dziewczynka, łapiąc za szyję, kucającą przy niej siostrę. Na twarzy Madie pojawił się uśmiech, a z ust wydobył się cichy śmiech, zmieszany ze szlochem.

                - I na ciebie przyjdzie kolej, mały szkrabie. Nawet się nie obejrzysz, a wrócę na święta – powiedziała z powagą, wycierając załzawione policzki siostry. Kiedy usłyszała dzwon, ogłaszający odjazd pociągu, przytuliła siostrę, krzycząc do niej w biegu:

                - Zrobię dużo zdjęć, jak tylko pożyczę aparat od Gigi! – I chociaż była już daleko, zdążyła dostrzec uśmiech na małej twarzyczce, a chwilę później, mała Salley machała radośnie, za odjeżdżającym pociągiem. Gdy wagony zniknęły za rogiem, dziewczynka westchnęła z żalem, wtulając się w ramię mamusi.

***

                Madison dzieliła przedział ze swoimi przyjaciółkami. Jedną z nich, była wspomniana wcześniej przez bohaterkę „Gigi”, która w rzeczywistości nazywa się Grace Lerey. Madison mieszka w pokoju w wieży Krukonów razem z Gigi i Olivią Hornby – miłą, ale mało wiarygodną osobą. Olivia często zajmowała się plotkami, a jej sposób bycia potrafił strasznie irytować. Dziewczyna ta, była najzwyczajniej w świecie zarozumiała. Po za tym, panna Hornby była straszną donosicielką.

                Razem z dziewczętami z szóstego roku, siedziała o rok młodsza Abby Crashow – także Krukonka, która poznała Madison poprzez wspólny szlaban na drugim roku. Madison miała wtedy bardzo ciężki dzień, a jej praca na transmutacji była beznadziejna – dziewczyna zmęczona po nocnym wkuwaniu, zasnęła na ławce. Natomiast Abby, wtedy pierwszoroczna, zabłądziła w szkole wieczorową porą. Woźny, pan Apollion Pringle, był zadowolony z siebie gdy odnalazł ją zapłakaną na korytarzu, a jego radość sięgnęła sufitu, kiedy ukarał dziewczynkę. Abby to ciemnowłosa nastolatka, o pięknej, czystej urodzie. Ma głęboko błękitne oczy, które wyglądają jak morze po sztormie. Jak na swój wiek, Abby jest dość wysoka, a jej zwinność pozwoliła na przystąpienie do drużyny quidditcha. Dziewczyna dobrze się uczy, jest sprytna, przypomina nieco swoją przyjaciółkę Madison, jednak Abby jest spokojniejsza i bardziej rezolutna. I kto by pomyślał, że tak przypadek jak szlaban, połączy dziewczęta w wielką przyjaźń.

                Od tamtego czasu, Madison, Grace i Abby trzymają się razem, czasem przygarniając do swojej grupy Olivię.  Teraz, dziewczęta rozprawiały na różne, błahe tematy, ciesząc się swoją obecnością i ostatnimi chwilami bez nauki i rygoru.

                - Widziałyście w pociągu Gary’ego? – zapytała Gigi, nieznacznie się rumieniąc, co nie uszło uwadze Abby. Dziewczyna spojrzała znacząco na Madison, po chwili śmiejąc się z przyjaciółką pod nosem. Olivia siedziała pod oknem, czytając jakąś książkę i nie uczestnicząc w rozmowach, ale kiedy charakter dyskusji zmienił się gwałtownie, dziewczyna podniosła głowę, wsłuchując się w słowa koleżanek.

                - Och, o co wam znowu chodzi? – powiedziała, lekko przestraszona i zła Grace. W jej oczach płonęły iskry, a serce przyśpieszyło gwałtownie. „A więc zaraz się wyda i to przy największej plotkarze w szkole” – pomyślała, spoglądając na Olivię. Ścisnęła w dłoni ciastko, prawie je zgniatając, a na jej twarz wylały się wszystkie ukrywane emocje. Gigi zrobiła się czerwona jak młody buraczek, przy czym jej oczy błyszczały jak gwiazdy.

                - Gary ci się podoba! – Niepewność Grace, przerwała Madison, śmiejąc się do przyjaciółki. Ujęła jej dłonie w swoje, uśmiechając się promiennie. Tak bardzo cieszyła się, że jej droga, nieśmiała i skryta Grace, wreszcie zacznie żyć własnym życiem. Kiedy oczy przyjaciółek się spotkały, każda z nich wiedziała dokładnie, o czym myśli druga. Odwieczna moc przyjaźni…

                - Naprawdę? Tak Gigi a może raczej Gracy? – Do rozmowy wtrąciła się Olivia, śmiejąc się ze swojego żartu, który dla dziewczyn wcale nie okazał się śmieszny. Madison zerwała się z fotela wściekła niczym osa. „Och, tylko nie rób nic głupiego, pierwszego września” – pomyślała przelotnie, jednak zignorowała tę myśl, kiedy Olivia stanęła twarzą w twarz z nią samą. Miała tak ogromną ochotę splunąć jej w twarz. Już tyle razy nadarzyła się okazja, jednak nigdy tego nie zrobiła. „Dlaczego właściwie się do nich przykleiła? Mogły by ją wyrzucić jak stary śmieć, przecież i tak jej nie lubiła. Dlaczego właściwie nie mogły tego zrobić? Bo Olivia byłaby sama? Ale co z tego, przecież to zarozumiała plotkara!” – Przez głowę Madison, przelatywało milion myśli, przez co znów nie zdołała zrobić tego, czego pragnęła. Abby szybko zgasiła chowający się pod grubą skórą Madison temperament, który teraz wypłynął na wierzch, ciągnąc przyjaciółkę w stronę fotela. Urażona i wściekła Olivia, złapała swoją torebkę, wybiegając z przedziału.

                - Uau, Madison, tym razem cię poniosło – skwitowała czerwona na twarzy Gigi, opadając na fotel, jakby się czymś bardzo zmęczyła. Grace była bardzo delikatną i spokojną osóbką. Tak samo w środku jak i na zewnątrz. Jej twarz, zawsze zaróżowiona niczym brzoskwinka, wciąż wyglądała młodo, jak u małego dziecka. Mały, zaokrąglony nosek, piękne, błękitne oczy, a do tego długie blond włosy – sprawiały, że Gigi nie mogła opędzić się od chłopców. Tyle, że ona nigdy nie chciała odpowiadać na ich zaloty. Zawsze była nieśmiała i delikatna, chowała się za murem, stworzonym z twardej i konsekwentnej Madison.

                - Musisz uważać, ona lubi prowokować, a ty coraz mniej panujesz nad nerwami, nie powinnyśmy zaczynać przy niej… – powiedziała Abby, częstując zdenerwowaną panienkę Campbell czekoladą z orzechami. Kiedy atmosfera się nieco rozluźniła, dziewczęta rozmawiały już tylko o szkole, zajęciach i nauce, żegnając temat wścibskiej Olivii Hornby. Także Madison, chociaż wciąż rozmyślała o swoim gniewie, powoli o tym zapominała, a kiedy pociąg zatrzymał się na stacji w Hogsmeade, w jej głowie była już tylko radość z powrotu do swojego drugiego domu.