Rozdział Drugi

"Pierwsze krucze pióro, cichy syk węża..."

[muzyka]

Kiedy następnego dnia Madison wstała z łóżka, minęła ją Olivia Hornby, robiąc obrażoną minę. Madie, nie przejęła się ich kłótnią, jednak krew w niej zawrzała, kiedy zobaczyła Olivię, puszącą się przy swojej szafie.

                - Madie, pośpiesz się, musimy zdążyć na śniadanie, a ty jesteś prefektem, musisz zaprowadzić pierwszaków – powiedziała ubrana już Gigi, z nienagannie zaczesanymi włosami. To było właśnie w niej niezwykłe, że nawet w najgorszej chwili, nawet podczas załamania, Grace potrafiła dobrze wyglądać i mieć głowę na karku. Chociaż była delikatna, zawsze potrafiła podtrzymać na duchu Madison, czy Abby. 

                Zmęczona i zła Madie, podreptała do łazienki, aby ogarnąć duszę i ciało w jedność. Wzięła gorący prysznic, nie mogąc znieść zimnej wody i ubrała mundurek. Długie, brązowe włosy pozostawiła w nieładzie, lekko je przeczesując.

                - Gi-gi, spa…kuj mi torrrbę – powiedziała Madie, wyskakując z łazienki ze szczoteczką do zębów w ustach. Do leżącej na łóżku torby wrzuciła różdżkę, pióro, atrament, pergaminy i podręczny zestaw eliksirowara i pognała z powrotem w stronę łazienki, jednak ta była zamknięta na klucz.

                - Cóż to za perfidna małpa! – krzyknęła ze złością Madison, tupiąc przy tym nogą. Wiedziała dobrze, że Olivia stoi teraz przy drzwiach, nadsłuchując jej okrzyków złości z ogromną satysfakcją. Uduszę ją kiedyś gołymi rękoma i wykrzyczę na głos, że to ja! – myślała Madie, jednak nie dała tej satysfakcji wstrętnej Olivii i już więcej się nie unosiła. Usunęła pianę zaklęciem, a niemiły posmak pasty, postanowiła zatuszować sokiem z dyni , podczas śniadania.

                Zabrała zapakowaną już torbę i pognała korytarzem w stronę pokoju wspólnego, który był na końcu rozwidleń. Pokoje podzielone były na dwa korytarze, jeden prowadził do sal dziewcząt, drugi – chłopców. Proste i długie, obwieszone były szklanymi żyrandolami i błękitną tkaniną. Pokój Wspólny Krukonów to duże, okrągłe pomieszczenie z łukowatymi oknami, za którymi rozpościerał się przepiękny widok na góry. Co roku, kilka wieczorów, Madie siadała na swoim ulubionym fotelu pod jednym z okien i patrzyła na monumentalne szczyty, które przyprawiały ją o gęsią skórkę. Sprawiało jej to niezwykłą przyjemność, kojąc nerwy i lecząc jej częstą bezsenność. W pokoju stało wiele regałów uginających się od książek, wiele sof, krzeseł, stolików, puf… Na sklepieniu widniało cudowne malowidło nieba nocą, a wiszące na ścianie niebieskie tkaniny, upstrzone były w tysiące małych gwiazdek.

                Po środku okrągłego pomieszczenia, stała grupka pierwszaków, czekających na Madie razem z Garym Gvinsonem – drugim prefektem Ravenclawu. Gary był sympatycznym Krukonem, o niezwykłym poczuciu humoru i nienagannym wyglądzie. Jego blond czupryna sięgała prawie sufitu – jedyną wyższą osobą od Gary’ego był Hagrid – gryfon, słynący z zamiłowania do fantastycznych zwierząt. Madie lubiła Gary’ego, ceniła jego poczucie humoru i dystans do siebie, chociaż czasami (jak każdy dorastający chłopak) był okrutnie irytujący. Kiedy stanęła na samym końcu grupy pierwszaków, kolega zamachał do niej bez entuzjazmu, ruszając w stronę wyjścia. Lekko zdziwiona Madie podrapała się po czole, ale zignorowała zachowanie kolegi. Może źle spał? – pomyślała, ruszając za gromadą. Wychodząc z wieży Krukonów, trzeba było przejść bardzo długą drogę, aby dotrzeć do Wielkiej Sali. Jednakże, starsi uczniowie zdążyli zgłębić niektóre tajemnice szkoły i doskonale znali skróty i tajne przejścia. Zdziwiona Madison zatrzymała się na szczycie schodów, kiedy jej kolega ruszył razem z grupą dzieciaków w całkiem przeciwną stronę.

                - Chyba nie chcesz ich oprowadzać po całej szkole? Tą trasą dojdziemy do Wielkiej Sali wieczorem – powiedziała, zakładając ręce na piersiach. Była uparta i mogła trwać w swoim przekonaniu nawet, gdy było błędne, ale tym razem po prostu nie chciała spóźnić się na śniadanie i iść na zajęcia głodna.

                - Chcesz im pokazać tajne przejścia? Tak na wejściu? To smarkacze, mogą donieść Śmierdzielowi – odpowiedział Gary, nie ukrywając niemiłego tonu. Madie uniosła brwi ze zdziwieniem, nie mogąc poznać zachowania swojego kolegi, którego znała od pierwszego roku w Hogwarcie. Stroi obrażalskiego? To do niego nie podobne… Czy wszyscy od rana muszą mnie irytować? – denerwowała się w myślach, przeklinając pierwszy poranek w szkole. Oczywiście, nie chciała dostać szlabanu od Śmierdziela – to właśnie w taki prześmiewczy sposób uczniowie nazywali woźnego szkoły - Apolliona Pringle’a. Mężczyzna ten, obrał sobie za cel gnębienie uczniów Hogwartu. Upierdliwy i wiecznie nadąsany, potrafił wstawić szlaban nawet za kichnięcie. Tylko Gigi – w tajemniczy sposób - zawsze potrafiła wymigać się od szlabanu przed tą chodzącą, tykającą bombą.

                - Dzieciaki, kto chce iść na skróty i być w Wielkiej Sali za pięć minut niech idzie za mną. Reszta – przerwała i uśmiechnęła się ironicznie, wskazując na Gary’ego – niech idzie za nim i dotrze tam po zachodzie słońca. – Dokończyła i odwróciła się na pięcie, zmierzając ku przejściu za gobelinem. Za jej plecami truchtały wszystkie pierwszaki, na co uśmiechnęła się z satysfakcją. Prowadziła ich, co jakiś czas pokazując klasy, posągi czy przejścia. Gdy ich droga powoli chyliła się ku końcowi, Madison poczuła rosnącą w gardle gulę – zachowała się podle i strasznie pożałowała swoich słów. Gdy stanęła w drzwiach Wielkiej Sali, postanowiła poszukać Gary’ego i serdecznie go przeprosić. Dzieciaki pobiegły w stronę stołu Krukonów, jednak ona przystanęła. Rozejrzała się po Sali, która huczała od rozmów i śmiechów. Na ścianach wisiały piękne szarfy z godłami poszczególnych domów, a na samym środku, za złotym stołem nauczycieli widniało godło Hogwartu – wyszywane złotem, srebrem i obsadzone szlachetnymi kamieniami. Ten widywany codziennie od pięciu lat przez nią widok, rozczulił jej serce i pomógł zapomnieć o przykrościach tego poranka. Rozpromieniona ruszyła w stronę stołu z chęcią przeproszenia kolegi, jednak obok Clarka – jego przyjaciela - ławka zionęła pustką.

                - Cześć wszystkim – przywitała ich raźnie, siadając koło Gigi i Abby, które prowadziły ożywioną konwersację. – A gdzie się podział Gary?

                - To ty powinnaś to wiedzieć, w końcu jesteś prefektem, tak jak on, powinniście iść do Sali razem z pierwszakami – odparł Clark, nakładając sobie jajecznicę i kilka tłustych kiełbasek. Gigi spojrzała z niesmakiem na spływający mu po brodzie tłuszcz. Clark zawsze się objadał, a jego postura potwierdzała to w stu procentach. Chłopak ten był pulchniutki od pierwszego dnia w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Głowę zdobiła mu lśniąca, kruczoczarna szczecinka, a połowę twarzy zajmował nos, przypominający ziemniak. Jego postać zwieńczały krótkie nogi, co także przyczyniało się do kaczego chodu. Chociaż wielu Ślizgonów szydziło z jego wyglądu, Clark miał stalowe nerwy, a raczej – jednym słowem – miał wszystko w nosie.

                - Tak… Ja… To… - zmieszała się Madison, czym prędzej wpychając do buzi łyżkę owsianki. Do końca śniadania nie odezwała się słowem, a gdy profesor Dumbledore rozdał im plany lekcji, pognała do lochu na pierwszą w tym roku lekcję – eliksiry.

                Na szczęście, dziewczyna spodziewała się dziś eliksirów, więc miała w swojej torbie wszystkie przybory. Madison wręcz uwielbiała ten przedmiot, unoszące się nad kociołkiem opary, zapachy i bulgotanie tajemniczych substancji w kociołkach. Miała to we krwi, jak często mawiał jej ojciec – wyssała razem z mlekiem matki. Tak, matka Madison była mistrzynią eliksirów, a jej nagrody w konkursach do dziś stoją w gablotach szkolnych. Gdy tylko wspomnienie o matce wdarło się do jej myśli, zrobiło jej się przykro na sercu i poczuła się samotna. To pierwszy dzień Hogwartu, a ja już muszę być smutna? Fatalny dzień… Może, chociaż uwarzymy coś niebywałego – rozmyślała schodząc krętymi schodami przed drzwi sali do eliksirów. Nikogo tam jeszcze nie było. Westchnęła z ulgą i sięgnęła po „Zaczarowanego detektywa” – jej ulubione czasopismo. Po chwili namysłu, cofnęła się spod drzwi i ruszyła w stronę pustej niszy, w której kiedyś zapewne stała stara zbroja. Usiadła w niej, tuż obok pochodni, skąd była niewidoczna i mogła tak siedzieć aż do nadejścia profesora, unikając przy tym rozmów z przyjaciółmi.

                Po chwili usłyszała kroki na schodach i stłumione głosy. Szybkim ruchem zamknęła gazetę i wrzuciła ją do torby, mocniej wciskając się w swoje schronienie. Wychyliła lekko głowę i ujrzała stojące do niej tyłem postacie Clarka, Gigi i Gary’ego. Nie będę podsłuchiwać, to niegrzeczne – skarciła się w myślach, zaczynając nucić ulubiony utwór jednak, kiedy padło jej imię, nadstawiła uszu, słuchając z bijącym sercem.

                - …ale to takie nie podobne do Madison, co ty gadasz Gary.

                - Mówię jak było. Ofuknęła mnie za nic, jakby miała mi za złe, że patrzę na to realnie… W końcu…

                - Porozmawiam z nią – powiedziała Gigi, przerywając dyskusję, gdy z parteru nadeszli kolejni uczniowie. Nie minęła chwila, gdy drzwi do sali eliksirów otworzyły się. Kiedy wszyscy byli już w środku Madie zerwała się z miejsca i podbiegła do drzwi, chwile je przytrzymując, czekając aż wszyscy będą już siadali. Smyknęła się niezauważenie do przedostatniej ławki, nurkując pod blat i udając, że szuka czegoś w przepastnej torbie. Unikała pytającego spojrzenia Gigi i markotnych min Clarka. Była tylko wściekła, że Gary nie obdarzył jej nawet krótkim spojrzeniem, kiedy już – cała czerwona – wynurzyła się spod ławki.

                - Dziś, na powitanie szóstego roku nauki, mam dla was mały teścik – przywitał ich profesor Slughorn – pulchny jegomość w złoto-zielonej szacie. Wszyscy jęknęli z rezygnacją na słowa nauczyciela. Chociaż był on opiekunem Ślizgonów, wielu uczniów darzyło go sympatią, powiązaną z jego wesołym usposobieniem. Madie nie zawsze go lubiła. Spotkała się już z takimi sytuacjami, gdzie profesor wycofywał się z jakichś przedsięwzięć, gdy nie miał z nich żadnych profitów. Dziewczyna próbowała skupić uwagę na słowach profesora, ale nadal była zła i zrezygnowana. – W przygotowaniu go, pomógł mi mój najlepszy uczeń, starszy od was o rok, Tom Riddle. – Zza regałów wyszedł wysoki młodzieniec, o ciemnych włosach i niezgłębionych oczach. Owiany był woalką tajemnicy, co zaintrygowało zrezygnowaną Madison. Miała wrażenie, że atmosfera momentalnie zamarzła, jakby chłód sączył się z jego postaci. Wzdrygnęła się i poczuła niechęć i jakby na zawołanie, jego stalowe oczy spojrzały w jej błękitne. Poczuła jak chłód maleje, a stal i niesmak zniknęły, robiąc miejsce tajemniczości, zaciekawieniu i dziwnej sensacji. Jak zza mgły dobiegł do niej głos profesora. Rozejrzała się zdezorientowana. Wszyscy otrząsnęli się już z dziwnego fenomenu i zaczęli czytać formularze testu. Spojrzała na swój blat – zionął pustką. Nie dostała testu. Wściekła na siebie za rozkojarzenie na lekcji, podniosła rękę, jednak profesor westchnął radośnie i zaklaskał w dłonie.

                - A ty, moja droga panno, razem z panem Riddle będziesz przygotowywać eliksiry na moje kolejne lekcje z młodszymi klasami – powiedział, sympatycznym gestem przyzywając Madison do siebie – No, dalej, dalej, nie mamy całego dnia panienko, przywitajcie się i szybciutko do roboty.

                Madison podniosła się z wolna ze swojego stołka, łapiąc torbę upchaną po brzegi. Poczuła suchość w gardle, a perspektywa dwóch godzin w towarzystwie osoby tak dziwnej, a zarazem intrygującej nie dodawała jej wcale otuchy. Co tu się w ogóle dzieje? To jakieś dziwne czary? Niech to się skończy! – pomyślała przelotnie i była to jedyna samowolna myśl od wyjścia Toma z kantorka. Podeszła do niego, chwile potrząsając jego dłonią i unikając wzroku.

                - Bardzo miło mi poznać – rzekł, praktycznie nie poruszając wargami, a w jego głosie dało się usłyszeć dziwne brzęczenie. Madison wzdrygnęła się, gdy jego palce poruszyły się niczym pająki na jej nadgarstku. Poczuła wstręt, wyrywając dłoń, szybkim krokiem ruszyła do kantorka. Jednym ruchem zatrzasnęła drzwi i pozostała w ciemności, siadając na starej skrzynce. Wyciągnęła różdżkę zza pasa, wyczarowując obłoczek ognia nad swoją głową.

                - Co za dziwny facet, kurczaki – mamrotała pod nosem, pocierając oczy i próbując się uspokoić. – I ja mam z nim pracować przez dwie godziny? Nie ma mowy! 

                Wstała, złapała pierwszy słoik z regału i wyszła z powrotem do klasy, niwecząc wyczarowany obłok jednym ruchem różdżki. Spojrzała na przyjaciółkę. Była zbyt zaaferowana swoim kociołkiem, żeby zauważyć rozbitą minę Madison. Dziewczyna jeszcze bardziej się wystraszyła.

                - Pomyślałam, że mogą się przydać – powiedziała, podchodząc do stolika profesora, o który nonszalancko oparty stał Tom Riddle. Postawiła słoik z oczami jaszczurek i westchnęła ciężko. – Wybacz – zwróciła się do Toma, patrząc nieznacznie w jego stronę, – ale wolę pracować sama, profesorze? Nie ma pan nic przeciwko?

                - Oczywiście. Zajmiesz się Wywarem Tojadowym. Instrukcje znajdziesz na regale pod oknem.

                Westchnęła z ulgą, uciekając przed ciężkim spojrzeniem Ślizgona. Przeczytała kilka razy instrukcję, jednak nic z niej nie rozumiała. Westchnęła z rezygnacją, fukając na samą siebie i zatkała uszy, uwalniając się od hałasu i własnego ciężkiego oddechu.

***

             Był totalnie niezwykły, jak wszedł to normalnie temperatura spadła i miał takie boskie oczy – klepała przez cały czas Gigi. Dwugodzinne - najgorsze w życiu Madison – eliksiry nareszcie się skończyły i wszyscy zasiedli w Wielkiej Sali, żeby zjeść obiad. Madie siedziała z opartą na ręce głową i grzebała widelcem na swoim talerzu. – Co nic nie mówisz Madka? No nie był super? I jeszcze tak cudownie na Ciebie patrzył, bosko!

                - Taaaa, bosko.

                - Wyłaź z tego złego humoru i chodźmy jeszcze na chwilę do lochów, może go złapiemy.

                - Nie Grace – powiedziała twardo, momentalnie przytomniejąc. – A co z Garym? Myślałam, że to za nim szaleje twoje serce – dodała szeptem, patrząc w błękitne oczy Grace. Dziewczyna nieco się zmieszała, a na jej policzki wkradł się delikatny rumieniec.

                - Tak, ale… - przerwała na chwilkę, marszcząc czoło, intensywnie myśląc. – A ty mi się tłumacz, dlaczego tak ofukałaś Gary’ego dziś rano złośnico?

                - …

                - W wakacje zmarł jego ojciec, a ty traktujesz go tak podle? Chłopak jest załamany, trzeba go wspierać! – Madison zrobiła przestraszoną minę, tłumacząc, że nic o tym nie wiedziała. Poczuła wstręt do samej siebie. Spojrzała na pieczeń na swoim talerzu i wykrzywiła usta w grymasie.

                - Nie jestem już głodna, idziemy do wieży? – zapytała, spoglądając kątem oka na jedzącego kilka miejsc dalej Gary’ego. Mieli teraz przerwę, a popołudniu tylko runy lub wróżbiarstwo. Wiedziała, że złapie go albo w bibliotece, albo w pokoju wspólnym. 

                Tyle problemów już pierwszego dnia? – pytała samą siebie, idąc ramię w ramię z Grace i Abby, która niespodziewanie znalazła się przy nich. Czy to były imaginacje? Przecież gdyby tak było, nic nie utknęłoby w mojej pamięci w tak silny sposób… Nie słuchała ich rozmowy, jednak Abby złapała ją momentalnie za ręce i spojrzała w oczy, wyrywając z zadumy.

                - Dziś wieczorem wszystko nam opowiadasz i nie wykręcaj się. Lecę na transmutację. Trzymaj się staruszko. 

                I już jej nie było. Madison poczuła się zgubiona, a uczucie to musiało się odbić się na jej twarzy, ponieważ Gigi złapała ją za rękę i bez słowa poprowadziła do pokoju wspólnego Krukonów. Gest ten, dodał Madison otuchy.

***

             Tak strasznie mi przykro, Gary, zachowałam się strasznie.

                - Przepraszasz już czwarty raz, Madie, dajże już spokój. Nawet nie pamiętam, o co poszło.

                - Super, no to jesteśmy kwita. – Stali tak, niezręcznie na siebie spoglądając, jednak lód już pomiędzy nimi stopniał i po chwili szli na runy.

Grace i Clark studiowali wróżbiarstwo, więc nie towarzyszyli im w drodze do klasy. Mięli czas na rozmowę i nadrobienie dwumiesięcznej rozłąki. Gary jakby nieco się rozchmurzył, opowiedział nieco o swojej małej kuzynce i spokojnie wysłuchał okrojonej i niezbyt ciekawej historii wakacjach rodziny Campbell w górach. Bardzo lubił Madison i nie potrafił nie zauważyć jak wyładniała przez wakacje. Odwrócił się szybko, karcąc w duchu za tę myśl. W końcu Madie była jego przyjaciółką od pierwszego roku. Nie mógł tego zniszczyć. Przez resztę drogi starał się ją rozśmieszyć, ale żart te były mdłe, a po chwili naszło go wspomnienie ojca i umilkł, przełykając łzy. 

Kiedy wyszli zza rogu na czwartym piętrze i mięli już wejść do klasy, Madison ujrzała Toma w otoczeniu jakichś chłopców.

                - Idź, zaraz dołączę – powiedziała, machając dłonią w stronę Gary’ego. Zdziwiony chłopak zmarszczył czoło, ale bez zbędnych pytań zniknął za drzwiami klasy. Naszła go myśl, że może zauważyła jego łzy, ale nie zastanawiał się nad tym dużej i zajął swoje stałe miejsce pod oknem.

                - Bez żadnych sprzeciwień. W końcu nie chcemy, żeby doszło do przypadkowego incydentu, prawda Moriarty? – Stojąca na korytarzu Madison usłyszała zimny głos Toma, całkiem inny niż ten, który słyszała dziś rano na eliksirach. Chłopak, na którego spoglądał był w jej wieku i dobrze go znała. Był dumnym Ślizgonem, chociaż teraz wyglądał na wystraszonego. Pokiwał pokornie głową i wycofał się za jakiegoś wysokiego chłopaka z ostatniej klasy.  –Dobrze, zejdźcie mi już z oczu, spotkamy się później.

                Madison zmarszczyła brwi. Kto odzywa się tak do swoich przyjaciół? I o jakim incydencie on mówił? Dlaczego dumny Moriarty był taki wystraszony? Co jest grane? – zastanawiała się przez chwilę, jednak szybko oprzytomniała i pędem pognała do klasy. Jednym uchem słuchała, czego oczekiwała od nich w tym roku profesorka, ale drugą częścią siebie była na korytarzu, cały czas rozważając całą tę sytuację. Trybiki w jej głowie przeskakiwały z prędkością światła, tysiące myśli przepływało przez jej głowę, a ona nadal nic nie rozumiała. Próbowała oddalić je od siebie, w końcu to nie jej sprawa, próbowała to ignorować, ale instynkt był silniejszy od niej. Zwęszyła intrygę i chciała ją odkryć. Musiała.

***

             Kiedy dwie godziny później siedziała w pokoju wspólnym pośrodku Grace i Abby nie umiała wypowiedzieć ani słowa.

                - Madie, co z Tobą? Ogarnij się, dziewczyno, jesteś totalnie nieobecna. – Abby spoglądała na nią, pstrykając palcami tuż przed jej twarzą. Madison wyrwała się z letargu i westchnęła, powoli omiatając pokój wspólny zmęczonym wzrokiem. Na koniec spojrzała na swoje przyjaciółki. Abby wyglądała na poważnie zmartwioną, była nieco zirytowana, ale – jak zawsze – kierowała się niezwykłą cierpliwością. Grace spoglądała zlękniona na Madie, co jakiś czas obgryzając paznokcie – stres i niespodziewane sytuacje były jej zmorą.

                - To przez ten dzisiejszy dzień, był totaaaaalnie pokręcony – powiedziała, strzepując dłoń Abby z ramienia. Była zmęczona wypytywaniem i pierwszy raz nie miała ochoty dzielić się swoimi przeżyciami z przyjaciółkami. Jedyne, czego pragnęła to gorący prysznic i sen.

                - Pokręcony przez tego chłopaka? Gigi mi wszystko opowiedziała. – Madison podniosła wzrok i spojrzała z wyrzutem na Grace. Dziewczyna momentalnie skurczyła się na fotelu i odwróciła się w stronę kominka, udając, że grzeje ręce. – Ja go znam. Dziewczyny z mojego roku za nim piszczały. Wszystkie tak mają, nie musisz się wstydzić, że się zakoch…

                - Nie zakochałam się – przerwała jej gniewnie, zrywając się z sofy. Nikt jednak tego nie zauważył. Pokój wspólny był duży, a panujący w nim gwar połknął okrzyk Madison. – On jest jakiś… zły. Oślizgły jak jakiś wąż. Chce jak najszybciej zapomnieć jego parszywe spojrzenie. – Zacisnęła dłonie w pięści i odwróciła się na pięcie.

Jej długie włosy zafalowały za nią, gdy szybkim krokiem pognała do sypialni. Usiadła na łóżko i poczuła znajomy zapach świeżych piernatów. Wtuliła głowę w poduszkę, kojąc skołatane nerwy. Przestała myśleć o zarzutach przyjaciółek i dziwnym chłopaku. Zabrała ręcznik i szlafrok. Gorący prysznic pobudził w niej spokój Madison z wczorajszego dnia, przypomniała sobie uśmiechniętą buźkę Salley i kojący głos matki. Ubrana w szlafrok, usiadła przy biurku, chcąc napisać list do rodziny. Wiedziała, co pisać, wiedziała, że musi kłamać. Była spokojna i nawet obecność Olivii nie przeszkodziła jej w bazgraniu. Chociaż zazwyczaj pisanie do rodziny sprawiało jej przyjemność, poczuła ukłucie winy, kiedy musiała oszukać bliskich.