Prolog

[muzyka]

               Stacja King’s Cross jak zwykle tętniła życiem. Co jakiś czas zatrzymywał się jakiś pociąg, aby za chwilę odjechać daleko stąd. Czy tu kiedykolwiek jest cicho? We wnętrzu unosił się zapach fast foodów i gumy, chociaż nikt zwracał na to uwagi. Szurały kółka walizek, kroki odbijały się echem od grubych ścian stacji, a niegasnące rozmowy, tworzyły wieczny szum i szelest.

                Do wnętrza, przez obrotowe, szklane drzwi, wbiegł mały chłopiec o kruczoczarnych włosach. Wlókł za sobą ogromny kufer, ściskając długi bilet w spoconej dłoni. Stanął na środku holu głównego, spoglądając na zegarek. Chociaż jego twarz była poważna, dało się w nim wyczuć nerwowe napięcie. Po raz setny spojrzał na świstek w ręce, chwile później mknąc w stronę peronów z numerami jedenaście, dziesięć i dziewięć. Zdawał się nie zwracać uwagi na przechodzące obok osoby, co jakiś czas potrącając jakąś postać. W pewnej chwili zatrzymał się gwałtownie, silnie dysząc. Rozejrzał się wokół siebie, przecierając czoło. W jego głowie musiała rosnąć jakaś walka. Stał, nie mogąc się zdecydować, nie potrafiąc wybrać. Wtem, obrócił wózek z kufrem przodem do barierki przed filarem, oddzielającej perony dziesięć i dziewięć. Podniósł wysoko bilet, na wysokość swojego czoła i przeczytał, głośno i wyraźnie:

                - Dziewięć i trzy czwarte. – Chłodny głos chłopca, niósł się echem, wokół jego postaci, jakby był on otoczony szklaną bańką. Do jego ciała nie dochodziły żadne dźwięki z zewnątrz. Jak to było możliwe? 

                Na peron jedenasty wjechał pociąg pośpieszny. Na platformę wysypało się mnóstwo osób. Kiedy obok czarnowłosego chłopca, przechodziła dość duża grupa przyjezdnych, napiął wszystkie mięśnie, z ogromną prędkością mknąc w stronę barierki. Tłum stał się nie do zniesienia. Twarze zlewały się ze sobą, a pomiędzy postaciami nie widać było ani skrawka podłogi. Po kilku sekundach gąszcz ludzi nieco się przerzedził, ukazując filar pomiędzy peronami. Czarnowłosy chłopiec zniknął.

***

                Wielka Sala błyszczała w świetle wiszących świeczek. Zaczarowane sklepienie było bezchmurne, oleiście czarne i usiane milionami gwiazd. Wszyscy uczniowie i nauczyciele zajęli już swoje miejsca. Kiedy profesor Dippet skończył swoją przywitalną mowę, do sali wprowadzono nowych uczniów, którzy oczekiwali na przydział. Szli powoli, stawiając niepewne kroki i rozglądając się uważnie po nowo poznanym miejscu. Kiedy doszli do stołu nauczycielskiego, wysoki mężczyzna o haczykowatym nosie, w ogromnej, długiej szacie, podniósł starą, wyświechtaną tiarę, tym samym przemawiając do pierwszorocznych.

                - Oto Tiara Przydziału, która pozwoli nam przydzielić was do czterech domów - Gryffindoru, Hufflepuffu, Ravenclawu bądź Slytherinu. Gdy wyczytam wasze imię i nazwisko, zasiądziecie na tym stołku. – Dumbledore, włożył rękę do kieszeni, zakładając na nos okulary-połówki. Rozejrzał się po Sali, obdarzając wszystkich dobrodusznym wyrazem twarzy. Rozwinął długą listę, wyczytując po kolei nazwiska.

                Po kilku minutach, prawie wszystkie dzieci zostały przydzielone do odpowiednich domów. W małej grupce, oczekującej na przydział, stał ciemnowłosy chłopczyk, o poważnym wyrazie twarzy. Patrzył w przestrzeń, nieobecnym wzrokiem, co jakiś czas unosząc brwi. Nie mógł wyzbyć się myśli, cały czas dumał nad nowym otoczeniem i możliwościami, jakie przyniesie mu magia. Jego plany sięgały daleko, chociaż zwykłe podręczniki nie przyniosły mu tak wiele wiedzy. Całe wakacje spędził na Pokątnej. Kupił książki za pieniądze ze szkolnego konta dla biednych, ale jego głód wiedzy rósł. Wiedział, że tu, w Hogwarcie zostanie zaspokojony. Podniósł wzrok spoglądając na profesora, wiedząc co go za chwilę czeka.

                - Tom Riddle. – Kiedy mężczyzna wyczytał nazwisko i imię, chłopiec ruszył w stronę stolika ze spokojem. Tylko w głębi jego duszy grała nieposkromiona radość i satysfakcja – na zewnątrz był po prostu obojętny. Stara Tiara wsunęła się na głowę chłopca, zasłaniając całe czoło. Spod kapelusza wystawały tylko czarne, stalowe oczy. Chwilę później salę rozdarł jej skrzekliwy głos. Chłopiec uśmiechnął się z satysfakcją ruszając w stronę stołu. Tom Riddle został przydzielony do Slytherinu.   

~*~

Jest oto i prolog. Mam nadzieję, że wam się spodoba:)